A totus capitat de sonniare cosas, chi si puru siana avvenimentos nados in s’inconsciu nos cumpensana de carchi fastizu, e gasi capitat de incominzare sa die noa
cun pius fiducia e serenidade. Ma capitat puru de nos viere in su sonnu, cosas e avvenimentos inispiegabiles a su puntu chi nos ponet tristesa, avvilimentos e angustias.
B’hat sonnios, comente custu chi hapo fattu eo, chi si puru siant passados tantos annos,
no recesso a mi che lu leare da-e sa mente.
Si puru su progressu psicologicu hat fattu passos mannos dai Freud a sos tempos nostros, no creo chi esistat carchi unu chi siat in gradu de ispiegare su significadu de sos sonnios. Ma de zertu podimus narrere chi già in sos tempos antigos pius remotos , su sonniu, cun totu sas suas immazines su pius de sas voltas brivas de significadu giaru e logicu, garrigos de sensos de lizzeresa e de opprimentes angustias, hat sempre postu a s’omine paritzos interrogativos. Cunsiderende chi istudiare e ischire intrepetare sas bijones oniricas est sempre istadu unu forte disizu de sos populos pius antigos e in carchi manera progredidos, podimus narrere chi già sos Babiloniesos, pro meritu de ,
Sin, simbulu de sa vida chi rennoat e simbulu de sas cosas e de sos esseres viventes, mandaiat su messazeru sou, Zaqar, pro chircare de fagher connoschere a sos omines,
su futuru pro mesu de sos sonnios. E puru sos Assiros reteniant chi puru Adad, , segnore de sos uraganos, de sos bentos bonos e malos, de sas carestias e de sas abbundanscias, mandaiat bisos de avvertenscia.
Est giaru chi a sas dies de oe , sos bisos de nois comunes mortales, no cuntemplana credenscias ne cuntrestos cun sas divinidades ne cun istruidos sazerdotes, a mancu chi no andemus a che frundire su ‘inari cun cussos imbonidores chi die e notte
nos propinana in sos retes de sa televisione siat pubblica che privada. Sos sonnios chi faghimus in sos tempos chi vivimus, misciodas comente sunu de costruziones gratuidas
de sequenzas oniricas, no sunu ateru che misterios chi nos benin dai unu mundu diversu dai sa realtade.
A forza de ciavanas , leadu dai sa passione de custos argumentos, como fio già perdende su filu de su discursu, ca si no bi la fino so capaze de pienare sas paginas de custu iscrittu de ischenzia chi no mi est propria e de cunsiderasciones personales, ma totu custu m’est servidu pro bos contare su sonnu chi prima bos hapo menzionadu, esprimidu in una ispecie de contadu poeticu , chi tra tantas cosas no rispettat nemmancu
sa normale metrica in usu, sos chi bi cumprendene, happana cumpassione.
Fit una notte chentza giaru ‘e luna,
in bratzos de sa notte, in sa drommida,
in sonnu ‘idesi iscuros de inferru
e una fera orrida e abbramida.
Fia indifesu e cun forza peruna,
pro su timore buttones e ferru,
tocchesi in cussa notte de ierru.
Cussa fera niedda arrajolida,
baosa, cun sas sannas for’’e ‘ucca
m’abbaidaiat con ojos de velenu
tota corruda e tuddosa in pilucca,
in bucca sordes e una fiamarida
chi catzaiat catramu e mal’alenu,
chi a bi pensare como, benzo lenu.
No podia cumbattare ne fuire
pro chi sas forzas m’haiat leadu
ca troppu mannu fit cuss’ispaventu.
Totu in dossu già mi fia imbruttadu,
e a niunu aggiudu a li pedire
ca dai cadenas ‘eo paria tentu.
De isse già creia chi fio alimentu.
Fattei in presse su sinnu ‘e sa rughe
ca prontu fia de esser ammossadu,
ma, in su momentu m’intendes’ isoltu
e dai sa morte mi paria iscampadu.
Bidesi dai attesu foghu e lughe,
che lepere currende ‘erettu e tortu,
fuesi dai su logu, e fio risortu.
E curresi, bos giuro no isco cantu
chi sos carcanzos toccaian s’ischina,
su coro a tzoccos mannos pius de chentu,
chi a lu calmare no b’haiat meighina,
paria puzzone cun alas a bentu.
E mi frimmesi posca ‘e currer tantu
in unu chelu che pariat de incantu.
Prim’ ‘e ch’intrare boltesi sa conca
e ‘idesi cudda belva indemoniada
in una rocca, settida e cantende
gosos a sa Madonna immaculada.
Lijende in francas una corrionca,
sos benes de su mundu fit bantende.
Ma si nde fit de me, zertu beffende.
Intresi in cussu logu luminosu
chi mancu paradisu est a cunfrontu.
Festas de ballu, ‘inu e allegria,
musica in donzi logu e attreghentu.
Onzi pessona cun garbu e gioiosu
s’offriat pro mi fagher cumpanzia.
Leadu fio pro rara mercanzia.
De cuddu mostre mi fia ismentigadu,
pensende solu, pro mi divertire
bellend’ istrintu cun pisedda nuda.
Onzi cosa in cue podia pedire
chi nudda mi ‘eniat rifiutadu.
E cudda fera niedda e corruda,
si fit cagliada pro sempre a sa muda.
Ma in mesu a cussas festas e baldoria
accurzu mi ‘enzeit una pessona
bestida ‘e ruju, totu imbellettadu
e in conca de peccados sa corona.
Mi neit chi cussu no fit logu ‘e gloria
e chi postu giustu haia isbagliadu,
ca cussu fit s’inferru mascaradu.
M’insinzeit una atera gianna
e a cue isse mi neit de andare.
Finidu pro me su divertimentu,
sos cantos, sa baldoria e su ballare.
E m’agattesi intro un’adde manna
ch’idendela, b’istesi annos chentu
mirende cuss’incantu e su cuntentu.
De onzi iscera fiores e colore,
erva birde frisca e delicada,
funtanas a istrumpos de abba giara,
e fruttures de rosa velluttada.
Mariposas buffaint lentore
in mesu a un’aria de finesa rara.
De anghelu giughia alas e cara.
M’intendia lizeri che i sa puma,
chen’ales mi pariat de ‘olare
ca haia connottu sa felizidade.
Su mundu attesu podia mirare
parfendem’unu neu intro s’ispuma.
Cherfende, miraio s’umanidade
happendende in su coro, piedade.
Unu chercu mannu b’hapo ‘idu
da ue pendiant sos chi den haer naschìda
ninniados dai unu sonu incantadu,
intro una lande bene custoida.
Solu, in cussu logu ‘asi pulidu
tantu solenne e bene cuadu,
niunu ‘e custu mundu hap’abbojadu.
Pensei chi abberu fit su paradisu
immagginendelu ‘e santos pienu.
Posca ‘e chent’annos, solu e immacculadu,
cun sa carena ‘estida ‘e donu anzenu.
Avvesu a males, mortes e a risu
a mala gana mi che so andadu
e da ue fio tuccadu so torradu.
Arrazza ‘e sonniu ch’hapo sonniadu
dae tantos annos l’hap’ancora in mente
chena cumprender su significadu.
M’ischidesi in bangios de suore
assucconadu, triste e pius minore,
pensend’a cantu s’inconsciu est potente.
Peccadu chi male l’hapo contadu.-
Sii il primo a commentare